เรียนรู้ ปรับตัว เพื่ออยู่รอดในเกาหลี

          ตี๋ใช้เวลาตลอด 1 ปีเต็ม กว่าที่เขาเรียนรู้ปรับตัวให้ทำงานได้เข้าที่เข้าทาง และทำงานได้ตรงตามมาตรฐานของนายจ้าง รวมถึงเริ่มคุ้นชินกับวิถีชีวิตและสภาพอากาศมากขึ้น แต่ความคุ้นเคยเหล่านั้น เทียบไม่ได้เลยกับความไกลบ้าน และต้องอยู่ห่างจากครอบครัวจนกว่าจะครบสัญญาจ้าง ด้วยระยะทาง และเวลาที่แตกต่างกัน ทำให้การติดต่อสื่อสารกับที่บ้านทำได้ไม่บ่อยนัก เพราะเขาต้องทำงานตั้งแต่เช้าจรดเย็น ตั้งแต่วันจันทร์จนถึงวันศุกร์ และทำงานในวันเสาร์อีกเป็นครั้งคราว ประกอบกับไทม์โซนที่ห่างกันถึง 2 ชั่วโมง ทำให้ช่วงเวลาที่เขาเลิกงาน ก็ยังเป็นเวลาทำงานตามปกติของประเทศไทย กว่าคนที่บ้านจะเลิกงาน ก็ถึงเวลาที่เขาจะต้องเข้านอนเพื่อเก็บแรงไว้ทำงานในวันต่อไป
การติดต่อสื่อสารจึงไม่สามารถทำได้ตลอดเวลาดังใจหวัง เวลาที่เขาได้ใช้กับครอบครัวส่วนใหญ่ จึงตรงกับช่วงวันหยุดแค่เพียงวันหรือสองวันเท่านั้น แต่ถึงแม้ว่าตี๋จะติดต่อ
กับครอบครัวไม่ได้มากตามต้องการ ด้วยข้อจำกัดของเวลา แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ตี๋ได้รู้ว่า เขาไม่สามารถทำงานไปวัน ๆ ที่เกาหลีใต้ได้โดยปราศจากจุดมุ่งหมาย เพราะตี๋ยังมีภาระครอบครัวที่ต้องอาศัยการแบ่งเบาจากเขาอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะภาระทางการเงิน ซึ่งตอนนี้ตี๋เป็นผู้มีรายได้หลักที่มากพอจะช่วยจุนเจือครอบครัวให้เดินหน้าต่อไปได้ หากเป็นเมื่อก่อนตอนที่เขายังทำงานที่ประเทศไทย ตี๋ได้เงินมาเท่าไหร่ ตี๋ก็ใช้เยอะมากเท่านั้น แม้จะเหลือเก็บ แต่ก็ไม่ได้มากพอที่จะช่วยส่งเสียให้กับที่บ้าน และไม่ได้มากพอที่ตี๋จะช่วยมอบโอกาสทางการศึกษาให้กับน้องชายเพียงคนเดียวของเขา เพราะการไม่มีเงิน เคยเป็นฝันร้ายที่ครั้งหนึ่งทำให้เขาเกือบไม่ได้รับโอกาสทางการศึกษา ตี๋จึงไม่อยากให้น้องชายของเขาต้องพบกับความเสี่ยงเช่นเดียวกัน ดังนั้น เมื่อรายรับได้มากจนเกินคำว่าเหนื่อย ตี๋จึงตั้งใจเก็บเงินทุกบาททุกสตางค์จากการทำงานที่เกาหลีให้มากขึ้น เพื่อให้มีเงินมากพอที่จะส่งกลับมาที่บ้าน และมากพอที่จะส่งเสียให้น้องชายของเขาได้เรียนต่อ ปัจจุบันน้องชายของตี๋ได้เรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยจากน้ำพักน้ำแรงที่ตี๋สู้อดทนทำงานมาตลอดทั้งปี

          “ ผมว่าการมาทำงานที่เกาหลี มันทำให้เราเป็นผู้ใหญ่ขึ้น มีระเบียบวินัยมากขึ้น รู้จักอดออม เพราะเรามาอยู่ไกลบ้าน ต่างที่ต่างแดน เราได้เงินเดือนสูงก็จริง แต่ถ้าเรา
ไม่รู้จักเก็บ พอหมดสัญญาจ้าง กลับไทยไปมันก็หมดถ้าเราได้เยอะแล้วก็ใช้เยอะ เราเลยต้องมีการวางแผนเรื่องการเงินครับ ” เงิน เป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้ตี๋เกือบไม่มีโอกาส
ไปต่อกับการศึกษา และเงินก็เกือบทำให้เขาไม่ได้มีโอกาสมาทำงานที่เกาหลีใต้ หากเขาไม่มีเงินเก็บสำรองไว้เมื่อตอนทำงานเดินเรือ การมาเกาหลีของตี๋จึงมีเป้าหมายใหญ่ในการเก็บเงินให้มากพอที่จะช่วยแบ่งเบาภาระของที่บ้าน และสานฝันให้น้องชายของเขาไม่ต้องถูกตัดออกจากระบบการศึกษา

          ตลอด 1 ปีที่ผ่านมาในเกาหลีใต้ นอกจากรายได้ที่มากขึ้นของตี๋ ความรับผิดชอบของตี๋ก็มากขึ้นเช่นกัน เขาไม่ได้ทำงานเพื่อหาเลี้ยงตัวเองเพียงอย่างเดียวอีกต่อไปแล้ว แต่น้ำพักน้ำแรงของเขายังหล่อเลี้ยงครอบครัวของเขาให้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นด้วยจากครั้งหนึ่งมูลนิธิเอสซีจีเคยมอบโอกาสให้กับเขา จนเขาได้มีทักษะจากการศึกษา และประสบการณ์ทำงานที่มากล้น ตอนนี้เขาเองก็สามารถเลี้ยงดูตัวเองและครอบครัว และมีกำลังที่จะแบ่งปันโอกาสเหล่านั้นกลับคืนให้กับคนใกล้ตัวอันเป็นที่รักของเขาเช่นเดียวกัน