“จากเด็กวุ่ยรุ่นที่ไม่มีความฝันจริงจัง และไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร พอเวลาผ่านไป ได้กลายเป็นหนุ่มไฟแรงแห่งวงการอาหาร ปัจจุบัน มีตำแหน่ง รองหัวหน้าห้องอาหาร หัวหน้ากะของโรงแรม 5 ดาว และยังคงพัฒนา
ตัวเองอยู่ตลอด เพื่อต้องการสร้างชื่อเสียงให้เป็นที่รู้จัก เพื่อสักวันหนึ่ง เขาจะนำองค์ความรู้ที่มีมาพัฒนาวัตถุดิบในชุมชนแห่งทะเลสาบสงขลาให้ผู้คนได้รู้จักมากยิ่งขึ้น”
          คนเราจะไม่มีทางรู้ว่าตัวเองชอบอะไร หากไม่พาตัวเองไปลองใช้ชีวิตและเรียนรู้ประสบการณ์ใหม่ ๆ เพื่อ
เปิดโอกาสให้ได้ค้นหาตัวเองสู่การพบคำตอบที่แท้จริง เฉกเช่น ราเชนทร์ หลีแจ้ หรือ เชฟเชน Demi Chef De Partie หัวหน้ากะ ของโรงแรมระดับ 5 ดาว ในจังหวัดหนึ่งของภาคใต้ ที่ในอดีต เขาเองก็เป็นเด็กวัยรุ่นทั่วไปที่เลือกเรียนตามเพื่อน ไม่ได้ชอบอะไรเป็นพิเศษ แต่ใครเล่าจะคิดว่า การเลือกเรียนตามเพื่อนในวันนั้น จะพาไปพบจุดเปลี่ยน
ที่ทำให้เขาค้นพบสิ่งที่รักและใช่ จนสร้างรายได้และอาชีพให้เขาจนถึงปัจจุบัน นั่นคือ ‘การทำอาหาร’

         จุดเริ่มต้น ของการทำอาหารมาจากคำพูดเปลี่ยนชีวิต ของพ่อครัว ที่ร้านข้าวต้มโต้รุ่ง

          ย้อนกลับไปในช่วงปีพ.ศ. 2552-2553 เชนเป็นเด็กวัยรุ่นที่เติบโตและพักอาศัยอยู่ที่ตำบลเกาะหมาก
จังหวัดพัทลุง ซึ่งอยู่ในพื้นที่อันเงียบสงบ พอเรียนจบระดับมัธยมศึกษาปีที่ 3 ก็อยากเรียนในเมือง แต่มีเพื่อน
กลุ่มหนึ่งได้ชักชวนให้เขาไปสอบที่หาดใหญ่ด้วยกัน ในวัยหัวเลี้ยวหัวต่อติดเพื่อน จึงตัดสินใจขอพ่อเลือกเรียน
ข้ามจังหวัด ซึ่งทางคุณพ่อ ไม่ห้าม แต่ท้าทายกลับมาว่า ถ้าสอบได้ก็ให้เรียน และผลสุดท้ายเขาสอบติดได้เรียนใน
ระดับปวช. ในแผนกช่างอิเล็กทรอนิกส์ วิทยาลัยเทคนิคหาดใหญ่
          ในขณะนั้นเอง เขาได้รับทุนบุตรผู้บำเพ็ญประโยชน์ จากมูลนิธิเอสซีจี เนื่องจากคุณพ่อของเขาได้ทำประโยชน์ให้แก่ชุมชนและสังคมมาโดยตลอด โดยทุนนี้ ไม่มีภาระผูกพันและมอบให้ด้วยวัตถุประสงค์เพื่อตอบแทนการทำ
ความดีของบุคคลที่ทำประโยชน์เพื่อสังคม

          “ผมโชคดีที่ได้รับทุนการศึกษาจากมูลนิธิเอสซีจีในช่วงเรียนปวช. เพราะการเรียนสายช่างจะเน้นภาคปฏิบัติเป็นส่วนมาก ซึ่งทุนนี้ได้ช่วยแบ่งเบาภาระและค่าใช้จ่ายในการหาทุนทรัพย์มาซื้ออุปกรณ์การช่างได้เป็นอย่างดี
อีกทั้ง ยังช่วยลดความกังวลใจเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายระหว่างเรียนด้วยครับ”
          และแล้วน้องเชนก็ได้พบจุดเปลี่ยนแปลง เมื่อช่วงปิดเทอม เขาเห็นเพื่อน ๆ หารายได้เสริมด้วยการทำงานพาร์ทไทม์ตามร้านอาหารต่าง ๆ ในห้างสรรพสินค้า ก็อยากทำบ้างจึงตัดสินใจไม่กลับบ้านที่พัทลุง และมุ่งหน้า
หารายได้ ด้วยการเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านข้าวต้มกุ๊ยแห่งหนึ่งที่หาดใหญ่
          “ช่วงที่ผมเรียนปวช. ผมทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านข้าวต้มไปด้วย พอทำมานานจึงสนิทสนมกับคนในร้าน
จนวันหนึ่ง ในขณะที่ร้านปิดแล้ว พ่อครัวและพนักงานต่าง ๆ ที่เตรียมของและตั้งวงนั่งดื่มกันไปด้วย ผมเข้าไปร่วมวงกับพวกรุ่นพี่ รุ่นพ่อที่กำลังนั่งคุยกัน และหัวหน้าครัวที่เห็นผมนั่งอยู่ในนั้น ก็พูดขึ้นมาว่า เอ็งอยากเป็นเด็กเสิร์ฟ
ไปตลอดชีวิตหรอวะ? ทำไมไม่เข้ามาฝึกงาน มาหาความรู้ในครัว”

          “เมื่อพ่อครัวเอ่ยออกมา เชนรีบคว้าโอกาสนั้น ตอบตกลงและได้เรียนรู้ในวันรุ่งขึ้น โดยเริ่มต้นจากการเป็นเด็กเดินอาหารก่อนเพื่อให้รู้จักอาหารแต่ละเมนูว่าชื่ออะไร หน้าตาอาหารเป็นแบบไหน กระทั่งเวลาผ่านไป เขาได้เป็นลูกมือเรียนรู้ วิธีการหั่นผัก หั่นเนื้อสัตว์ แล่ปลาและเนื้อ ในเวลาต่อมา เขาได้เลื่อนขั้นเป็นผู้ช่วยพ่อครัว เริ่มทำอาหารและเรียนรู้วัตถุดิบต่าง ๆ อย่างจริงจังมากขึ้น
          “ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองชอบอะไร ก็ตอนเป็นเด็กเสิร์ฟที่นี่ เวลาผมเห็นพ่อครัวยืนผัดกับข้าวอยู่หน้าเตาพร้อม
เปลวไฟที่ลุกโชน ลีลาการปรุงอาหารของเขาทำให้ผมมองว่า เท่ และอยากเห็นตัวเองยืนอยู่ตรงนั้น”
          แต่แล้ว การทำงานพาร์ทไทม์ได้ส่งผลต่อการเรียนในระดับปวช. ในวันนั้น จึงทำให้น้องเชนได้มีโอกาสพูดคุยกับอธิการบดีถึงปัญหาที่ส่งผลกระทบต่อการเรียน และวันนั้น คำพูดของอธิการบดี ได้ทำให้เขาเปิดโลก
          “ถ้าชอบทำอาหารขนาดนั้น ทำไมไม่ไปเรียนที่สวนดุสิต เขามีสาขาวิชาเกี่ยวกับทำอาหารโดยตรง ซึ่งที่ภาคใต้ก็มีศูนย์การศึกษานอกที่ตั้ง อยู่ที่จังหวัดตรังด้วย ลองไปสอบดูสิ”

          พักเรียน เพียรทำอาหารจริงจังเพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์

          แม้ว่าตอนที่อธิการบดีพูดจะทำให้เชนสนใจ แต่หลังจากเรียนจบจนได้หลักสูตรระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพ เขากลับพักการเรียน และเลือกเก็บเกี่ยวประสบการณ์ด้วยการทำงานตามร้านอาหารต่าง ๆ จนถึงขั้นเคยมีโอกาส
ทำงานที่ร้านอาหารไทยในประเทศมาเลเซีย ผ่านการแนะนำจากเพื่อนรุ่นพ่อ
          แต่เมื่อทำงานไปได้เกือบ 2 ปี เขาเริ่มฉุกคิดว่า ถึงเวลาที่ควรกลับไปเรียนต่อปริญญาตรี จึงตัดสินใจกลับมาเมืองไทย เพื่อเตรียมสอบตรงและเข้าศึกษาต่อในระดับมหาวิทยาลัยเติมเต็มความรู้และประสบการณ์ให้เต็มเปี่ยม เพื่อ ‘คุณวุฒิ’ และ ‘วัยวุฒิ’
          เชนตัดสินใจเรียนต่อระดับปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยราชภัฎสวนดุสิต ศูนย์การศึกษานอกที่ตั้งจังหวัดตรัง สาขาวิชาเทคโนโลยีการประกอบอาหารและการบริการ เพราะคำพูดของอธิการบดียังก้องอยู่ในหัว ช่วงระหว่าง
ที่เรียนก็มีการฝึกงานภายในสถาบันระยะเวลา 420 ชั่วโมง เพื่อเก็บชั่วโมงสู่การฝึกงานยังโรงแรมต่าง ๆ อีกทั้ง
ยังได้เรียนรู้ทั้งภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติ มีทำงบรายรับ รายจ่าย ทำเมนูคาว – หวานทั้งเมนูไทยและต่างประเทศ
มีจัดเลี้ยงนอกสถานที่ การออกบูธ ตลอดจน จัดนิทรรศการต่าง