“ในทุกๆ วันหนูต้องตื่นเช้ามากค่ะ ตื่นมาทำแผล เปลี่ยนผ้าอ้อม และป้อนข้าวพ่อให้เรียบร้อยแล้วจึงไปโรงเรียน ระหว่างวันย่าจะเป็นคนเช็ดตัวและพลิกตัวให้พ่อ เรียนเสร็จก็รีบกลับมาดูแลพ่อก่อนแล้วค่อยไปทำงาน ทุกวันนี้รายได้หลักของครอบครัวมาจากเงินที่แม่ทำงานตัดยางส่งมาครั้งละ 500 บาท ใช้ได้ประมาณ 10 วัน รวมกับเบี้ยเลี้ยงคนพิการของพ่อเดือนละ 1,000 บาท และเบี้ยเลี้ยงคนชราของย่าเดือนละ 800 บาท ซึ่งมันไม่เพียงพอต่อค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือน ค่าแพมเพิร์สของพ่อก็ประมาณพันนึงแล้ว ค่ากับข้าว ค่าน้ำค่าไฟ ค่าไปโรงเรียนอีก หนูเลยจำเป็นต้องออกไปหางานทำโดยไปรับจ้างเป็นผู้ช่วยแม่ครัวที่ร้านอาหาร ช่วยเขาหยิบของในครัว เช็ครายการอาหาร ได้รับค่าแรงวันละ 250 บาท บางวันถ้าลูกค้าเยอะทางร้านก็ใจดีให้เพิ่มเป็น 300 บาท ตอนไปทำงานแรกๆ พ่อก็เป็นห่วงเรื่องการเดินทาง เพราะเราเป็นเด็กผู้หญิงแกกลัวจะมีอันตราย แต่โชคดีที่เจ้าของ ร้านเมตตามาส่งที่บ้านทำให้พ่อเบาใจ รายได้ในส่วนนี้ก็นำมาช่วยค่ากับข้าวให้เราได้มีกินไม่ต้องอด ไม่ต้องไปหยิบยืมใคร นอกจากงานพิเศษแล้ว งานบ้านหนูก็ยังต้องรับผิดชอบ ทั้งซักผ้า รีดผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน สระผม ตัดผม ตัดเล็บให้พ่อ ช่วยย่าทำกับข้าวบ้างบางวัน เพราะไม่อยากให้ย่าเหนื่อยมาก อะไรที่ช่วยได้ หนูก็ช่วยหมดเพราะเราเป็นครอบครัว เดียวกันก็ต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน แต่ตอนนี้สถานการณ์ไวรัสโควิด19 แพร่ระบาดรุนแรงทำให้ร้านที่หนูทำงานอยู่ได้รับผลกระทบจนต้องปิดไปก่อนรอจนกว่าสถานการณ์ จะดีขึ้น ตอนนี้หนูก็ปรับตัวเปลี่ยนไปรับจ้างที่ร้านจัดโต๊ะจีนแม้ไม่ค่อยมีมากนัก แต่ก็พอทำให้มีรายได้เข้ามาบ้างในยามขัดสนแบบนี้ เพราะรายได้น้อยลง เราจึงต้องประหยัดกันมากขึ้น เพื่อให้เราทั้ง 3 คนอยู่รอดไปได้”