จุดเริ่มต้นจากความพ่ายแพ้ มุ่งมั่นฝึกซ้อมจนติดทีมชาติ

          ย้อนกลับไปวัยเด็กตอนปอป้ออายุ 9 ขวบ พ่อกับแม่ไปตีแบดมินตันที่คอร์ทเปิดใหม่แล้วพาปอป้อไปด้วย 
เพื่อให้ได้ออกกำลังกาย ทุกครั้งที่ไปคอร์ทก็ตีเล่นสนุก ๆ ไม่ได้จริงจัง และเธอก็คลุกคลีกับแบดมินตันเรื่อยมา 
จนวันหนึ่งพ่อกับแม่ส่งเธอไปแข่งแบดมินตัน เธอไปแข่งทั้ง ๆ ที่ยังตีไม่เก่ง การแข่งขันครั้งนั้นผลปรากฏว่า
เธอแพ้ราบคาบ ไม่สามาถทำคะแนนได้แม้แต่แต้มเดียว หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ในครั้งนั้นปอป้อจึงได้กลับมา
ทบทวนตัวเอง และเริ่มถามตัวเองว่าถ้าจะเล่นแบบจริงจัง และเข้าฝึกซ้อมตามโปรแกรมการฝึก เธอจะสามารถไปได้ไกลถึงขั้นไหน นับตั้งแต่นั้นปอป้อก็มุ่งมั่นฝึกซ้อมมาโดยตลอด จนเธอเริ่มหลงใหลในกีฬาแบดมินตัน พอช่วงอายุ 13-14 ปี เธอเริ่มออกไปแข่งขันแบดมินตันในระดับภาค และเธอก็ทำได้ดี จนสามารถคว้าแชมป์รายการแรกมาได้
จากแค่ชอบเล่นกลายเป็นหลงรักกีฬาแบดมินตัน ทำให้เธออยากที่จะฝึกซ้อมทุกวัน โดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย และ
ไปแข่งด้วยความมั่นใจที่มีเพิ่มมากขึ้น พออายุได้ 15 ปี เธอมีรายชื่อติดทีมชาติไทย สร้างความภูมิใจให้กับตัวเธออย่างมาก ช่วงที่ติดทีมชาติช่วงแรกยังไม่ได้เป็นตัวจริง แต่ปอป้อก็ให้เวลาในการฝึกซ้อม และทุ่มเทมากขึ้น ศึกษา
วิธีการเล่นจากรุ่นพี่แล้วนำมาพัฒนาประยุกต์ใช้กับตัวเอง จนกระทั่งเธอได้เป็นตัวจริงทีมชาติไทยตอนอายุ 18 ปี

          “จำได้ว่าตอนนั้นอายุ 9 ขวบ คุณพ่อคุณแม่พาป้อไปตีแบดที่คอร์ท ก็ไปตีเล่น ๆ วิ่งเล่นในคอร์ทมากกว่ายัง
ไม่ได้รู้สึกว่าชอบขนาดนั้น แล้ววันหนึ่งคุณพ่อคุณแม่ก็ส่งให้ไปแข่งครั้งแรก ซึ่งป้อยังเล่นแบดไม่เป็นเลยค่ะ พอไปแข่งก็แพ้กลับมาแบบ 0 แต้ม ตอนนั้นป้อเหมือนมีแรงผลักดันว่าถ้าเราตั้งใจเล่นแบบจริงจังมันจะเป็นยังไง เลยเริ่มฝึกซ้อมตีแบดตามโปรแกรมค่ะ ฝึกซ้อมเรื่อย ๆ ก็รู้สึกชอบ ซึมซับ แล้วก็รักกีฬาแบดมินตัน พออายุ 14 ปี มีแข่งขันแบดมินตันแต่ละภาค ป้อก็ไปแข่งแล้วก็เล่นติดทีมเยาวชนของทีมเอสซีจี ซึ่งเป็นการแข่งข้ามรุ่นนะคะ ป้ออายุ 14 ปี แต่ได้แชมป์
รุ่น 15 ปี แล้วป้อก็ติดทีมชาติไทยตอนอายุ 15 ปี ซึ่งได้แชมป์ข้ามรุ่นของอายุ 18 ปีค่ะ”