ถึงแม้พ่อแม่ผมจะแยกทางกัน และฐานะทางบ้านก็ไม่ค่อยดี แต่ผมกลับไม่เคยคิด
ว่านั่นคือปัญหา อย่างน้อยผมก็ได้อยู่กับแม่ แม่ที่เชื่อมั่นและภูมิใจในตัวผม และนั้นก็ทำให้ผมมีพลังในการทำทุกสิ่งทุกอย่างอย่างไม่ย่อท้อ ทุกๆ วันผมไปเรียนหนังสือ ช่วงพักเที่ยง ผมก็ทำงานตักอาหารที่โรงอาหารเพื่อแลกกับอาหารฟรี 1 มื้อ แล้วก็กลับไปเรียน หลังเลิกเรียนก็ไปทำงานรับจ้างต่อจนถึง 2 ทุ่ม ดูๆ เหมือนจะไม่มีเวลาที่จะทำอย่างอื่นใช่ไหมครับ แต่รู้ไหมผมยังทำกิจกรรมอีกเยอะมาก ไม่ว่าจะเป็นตัวแทนแข่งกีฬาวอลเลย์บอล เล่นดนตรีโปงลาง พิธีกร รำ ร้อง เต้นหมอลำ เป็นประธานชมรมศิลปะและวัฒนธรรมของวิทยาลัย ร่วมแสดง และยังเป็นผู้ฝึกซ้อมให้เพื่อนๆ และรุ่นน้องอีกด้วย ผมทำทุกอย่างได้ด้วยสองมือของผมนี่แหละครับ แค่รู้จักการแบ่งเวลา รู้จักใช้ทุกนาทีให้มีค่า มันก็สร้างความสุขง่ายๆ ให้แก่ผมแล้วครับ

      ผมไม่คิดว่ามันคือหน้าที่ ไม่คิดว่ามันคือภาระ แต่มันคือสิ่งที่ทำให้ผมมีความสุขคนอื่นอาจจะมองว่าการไปเที่ยวทำให้มฃความสุขให้ตัวเอง การทำกิจกรรมการเรียน การทำงาน ก็คือความสุขของผมเช่นกันครับ